پرش ستاره ای رو به جلو
اهداف کلی حرکت پرش ستاره ای رو به جلو:
افزایش متابولیسم، تقویت عضلات، افزایش سطح هورمون رشد، افزایش تعادل، چابکی و تقویت درک محیطی تقویت گیرنده های عمقی
عضلات اصلی درگیر: عضلات چهار سر ران (عضله راست رانی، عضله پهن بیرونی، عضله پهن درونی، عضله پهن میانی) و ساق (دوقلو)، عضله راست کننده ستون فقرات (عضله راست کننده ستون مهره ها)، عضله ذوزنقه، عضله متوازی اضلاع، دلتویئد (خلفی)، عضله تحت خاری و گرد کوچک
عضلات کمکی درگیر: عضلات همسترینگ (عضله نیم وتری، عضله نیم غشایی، عضله دوسر رانی)، عضلات نزدیک کننده (عضله نزدیک کننده دراز، عضله نزدیک کننده بزرگ)، عضله کشنده پهن نیام، عضله راست کننده ستون فقرات (عضله راست کننده ستون مهره ها)، عضلات شکمی (عضله راست شکم، عضله مایل بیرونی شکم، عضله مایل درونی شکم) و گروه عضلات سرینی.
نحوی اجرای صحیح حرکت پرش ستاره ای رو به جلو:
1. پاها بافاصله 5 سانتی متر کنار هم ستون فقرات کامل خم شده، دست ها کاملاً صاف تا نزدیکی سطح زمین کشیده و کف هر دو دست روبه روی هم انگشتان شست روبه جلو قرار می گیرند، نگاه ما رو به پایین و کمی جلوتر از بدن می باشد. این نقطه شروع ما است.
2. حال با باز شدن ستون فقرات و جهش به سمت جلو عمل بازدم دم (بیرون دادن نفس) دست ها هم زمان به سمت بالا و طرفین حرکت می کنند در این لحظه پاها با یک جهش به طرف جلو هدایت می شوند. (بخش مثبت تمرین)
3. در لحظه فرود فاصله پاها کمی بیشتر از عرض شانه است، ستون فقرات و قفسه سینه کاملاً صاف، دست ها در بالاترین نقطه، کمی بیشتر از عرض شانه باز و کف دست ها روبه جلو است.
4. بلافاصله بعد از فرود و مکث کوتاه هم زمان با عمل دم (داخل کشیدن نفس) دست ها و پاها مسیر (بخش مثبت تمرین) را مجدد طی کرده و به نقطه شروع بازمی گردند.
[elementor-template id=”73976″]